از خطبه 134 نهج البلاغه چنین مشخص می شود که امام علی، عمر فاروق را تنها
مرجع و پناه مسلمانان می دانست و نبود او را خلای بزرگ در جامعه اسلامی محسوب می
کرد. چون وقتی عمر براي شركت در جنگ
با روميان با علی مشورت كرد، آن حضرت فرمود: هرگاه خود به جنگ دشمن روي و با آنان رو به رو گردي و آسيبي بيني،
مسلمانان تا دورترين شهرهاي خود، ديگر پناهگاهي ندارند و پس از تو كسي نيست تا
بدان رو آورند. مرد دليري را به سوي آنان روانه كن، و جنگ آزمودگان و خيرخواهان را
همراه او كوچ ده، اگر خدا پيروزي داد چنان است كه تو دوست داري، و اگر كار ديگري
مطرح شد، تو پناه مردمان و مرجع مسلمانان خواهي بود. ترجمه نهج البلاغه دشتی
إِنَّكَ مَتَى تَسِرْ إِلَى هَذَا الْعَدُوِّ بِنَفْسِكَ فَتَلْقَهُمْ فَتُنْكَبْ لَا تَكُنْ لِلْمُسْلِمِينَ كَانِفَةٌ دُونَ أَقْصَى بِلَادِهِمْ لَيْسَ بَعْدَكَ مَرْجِعٌ يَرْجِعُونَ إِلَيْهِ فَابْعَثْ إِلَيْهِمْ رَجُلًا مِحْرَباً وَ احْفِزْ مَعَهُ أَهْلَ الْبَلَاءِ وَ النَّصِيحَةِ فَإِنْ أَظْهَرَ اللَّهُ فَذَاكَ مَا تُحِبُّ وَ إِنْ تَكُنِ الْأُخْرَى كُنْتَ رِدْءاً لِلنَّاسِ وَ مَثَابَةً لِلْمُسْلِمِينَ
