علی دوست داشت که عمر فاروق عهده دار خلافت و نظام سیاسی مسلمانان باشد

تو محور باش و چون قطب آسيا، جنگجويان عرب را فرماندهي نما و مركزيّت را نگه دار، و ديگران را براي داغي تنور جنگ بفرست، زيرا اگر تو از مركز خلافت دور شوي، رشته ارتباطات با سراسر بلاد عرب قطع شود و موجبات پيمان‏شكني و توطئه فراهم آيد و كار بدانجا كشد كه نگهداري مركز و حفظ كيان اسلام مهمتر از پيروزي در جنگ به حساب آيد. بي‏ترديد اگر پارسيان فردا تو را بينند، گويند اين ريشه عرب است، اگر آن را قطع كنيد از جنگ آسوده شويد. آنگاه فشارشان بر تو شدّت يابد و بر نابوديت طمع كنند.
از خطبه 146 نهج البلاغه مشخص می شود، علی رضی الله عنه دوست داشت که عمر فاروق عهده دار خلافت و نظام سیاسی مسلمانان باشد. چون آنگاه كه با ایشان در باره حضور خود در جنگ با ايرانيان رايزني مي‏كرد، به عمر رضی الله عنه چنین خطاب کرد: تو محور باش و چون قطب آسيا، جنگجويان عرب را فرماندهي نما و مركزيّت را نگه دار، و ديگران را براي داغي تنور جنگ بفرست، زيرا اگر تو از مركز خلافت دور شوي، رشته ارتباطات با سراسر بلاد عرب قطع شود و موجبات پيمان‏شكني و توطئه فراهم آيد و كار بدانجا كشد كه نگهداري مركز و حفظ كيان اسلام مهمتر از پيروزي در جنگ به حساب آيد. بي‏ترديد اگر پارسيان فردا تو را بينند، گويند اين ريشه عرب است، اگر آن را قطع كنيد از جنگ آسوده شويد. آنگاه فشارشان بر تو شدّت يابد و بر نابوديت طمع كنند. ترجمه بنيادنهج البلاغه

خطبه (146)
و من كلام له عليه السلام لعمر بن الخطاب و قد استشاره في الشخوص لقتال الفرس بنفسه

إِنَّ هَذَا الْأَمْرَ لَمْ يَكُنْ نَصْرُهُ وَ لَا خِذْلَانُهُ بِكَثْرَةٍ وَ لَا بِقِلَّةٍ وَ هُوَ دِينُ اللَّهِ الَّذِي أَظْهَرَهُ وَ جُنْدُهُ الَّذِي أَعَدَّهُ وَ أَمَدَّهُ حَتَّى بَلَغَ مَا بَلَغَ وَ طَلَعَ حَيْثُمَا طَلَعَ وَ نَحْنُ عَلَى مَوْعُودٍ مِنَ اللَّهِ وَ اللَّهُ مُنْجِزٌ وَعْدَهُ وَ نَاصِرٌ جُنْدَهُ وَ مَكَانُ الْقَيِّمِ بِالْأَمْرِ مَكَانُ النِّظَامِ مِنَ الْخَرَزِ يَجْمَعُهُ وَ يَضُمُّهُ‏ فَإِذَا انْقَطَعَ النِّظَامُ تَفَرَّقَ وَ ذَهَبَ ثُمَّ لَمْ يَجْتَمِعْ بِحَذَافِيرِهِ أَبَداً وَ الْعَرَبُ الْيَوْمَ وَ إِنْ كَانُوا قَلِيلًا فَهُمْ كَثِيرُونَ بِالْإِسْلَامِ عَزِيزُونَ بِالِاجْتِمَاعِ فَكُنْ قُطْباً وَ اسْتَدِرِ الرَّحَى بِالْعَرَبِ وَ أَصْلِهِمْ دُونَكَ نَارَ الْحَرْبِ فَإِنَّكَ إِنْ شَخَصْتَ مِنْ هَذِهِ الْأَرْضِ انْتَقَضَتْ عَلَيْكَ الْعَرَبُ مِنْ أَطْرَافِهَا وَ أَقْطَارِهَا حَتَّى يَكُونَ مَا تَدَعُ وَرَاءَكَ مِنَ الْعَوْرَاتِ أَهَمَّ إِلَيْكَ مِمَّا بَيْنَ يَدَيْكَ إِنَّ الْأَعَاجِمَ إِنْ يَنْظُرُوا إِلَيْكَ غَداً يَقُولُوا هَذَا أَصْلُ الْعَرَبِ فَإِذَا اقْتَطَعْتُمُوهُ اسْتَرَحْتُمْ فَيَكُونَ ذَلِكَ أَشَدَّ لِكَلَبِهِمْ عَلَيْكَ وَ طَمَعِهِمْ فِيكَ فَأَمَّا مَا ذَكَرْتَ مِنْ مَسِيرِ الْقَوْمِ إِلَى قِتَالِ الْمُسْلِمِينَ فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ هُوَ أَكْرَهُ لِمَسِيرِهِمْ مِنْكَ وَ هُوَ أَقْدَرُ عَلَى تَغْيِيرِ مَا يَكْرَهُ وَ أَمَّا مَا ذَكَرْتَ مِنْ عَدَدِهِمْ فَإِنَّا لَمْ نَكُنْ نُقَاتِلُ فِيمَا مَضَى بِالْكَثْرَةِ وَ إِنَّمَا كُنَّا نُقَاتِلُ بِالنَّصْرِ وَ الْمَعُونَةِ